Zagłada Berlina

Marszałek Żukow do oddziałów 1 Armii Polskiej: "Żołnierze, w walce o wyzwolenie ojczyzny przeszliście drogę trudną i pełną chluby. Nad setkami miast powiewają zwycięskie sztandary Armii Czerwonej i Wojska Polskiego. Chwała odniesionych zwycięstw. Krwią i potem zdobyliście sobie prawo udziału w walkach z berlińskim ugrupowaniem przeciwnika i w szturmie Berlina. W waszej jest mocy nagłym uderzeniem przerwać ostatnie linie obronne Niemców i zmiażdżyć wroga w jego własnej stolicy. Naprzód, na Berlin!". "Na Berlin" - ileż to lat czekał żołnierz polski takiego rozkazu. Ile razy umierała nadzieja i zdawało się, że Niemcy są wieczne, że nic nie zdoła ich pokonać. Ile mogił wyrosło na długiej drodze wiodącej do Wału Pomorskiego, do Kołobrzegu, do Odry. 13 kwietnia 1945 roku. Pamiętna data w dziejach Rzeczypospolitej i jej odrodzonego wojska. Tego dnia żołnierz polski wbił słupy graniczne na Odrze i Nissie (Nysie). Nic to, że słupy jeszcze drewniane. Strzegą ich za to pancerne kolumny czołgów i dział. Jutro stalowe kolumny wojsk sowieckich, a wraz z nimi wojska polskie uderzą na ostatnie fortyfikacje niemieckie za Odrą i Nissą (Nysą). Jak zawsze przed generalnym natarciem na najbardziej wysunięte pozycje przybywa dowódca naczelny generał Żymierski wraz ze swym zastępcą generałem Spychalskim. Baczność, chłopcy! Patrzy na was dowódca. Patrzy na was ojczyzna i cała Europa. Przed wami ziemia niemiecka, kraj zbrodniarzy. Przed wami Berlin, stolica zbrodni. Jutro o świcie na rozkaz naczelnego dowódcy sforsujecie Odrę i Nissę (Nysę). Rozbijecie ostatnie niemieckie linie obronne. Polski sztandar powiewać będzie na gruzach Berlina. Wieczór przed natarciem. Nie czas jeszcze na róże, Jasieńku. Zawiodła cię dola tułacza na dalekie stepy rosyjskie, do obozu nad Oką. Tam, w bratnim kraju radzieckim, na nowo stałeś się żołnierzem. Biłeś się za Polskę pod Lenino i nad Bugiem, nad Wisłą i u wybrzeży Bałtyku. A kiedy nie stało w Polsce ani jednego żywego Niemca, wtedy padł rozkaz ostatni. Na Berlin, rozbić wroga na jego własnej ziemi! Po to, byśmy mogli w spokoju kraj nasz odrodzić i zbudować na nowo. A kiedy zamilknie ostatnie niemieckie działo, kiedy padnie na bruk ostatni automat niemiecki, wtedy dopiero wrócisz, Jasieńku, do Polski, do domu. A dłonie najdroższe rzucą ci pod nogi najpiękniejszy kwiat róży. O świcie ujrzeli żołnierze łunę pożarów na niemieckiej stronie Odry. Niewidzialny nieprzyjaciel zaciekle bronił przeprawy. Od ognia niemieckiej artylerii oddziały polskie forsowały rzekę. Ziemia niemiecka. Już nie kraj okupowany, już nie kraj zniemczony, a najprawdziwsza ziemia niemiecka. Ojczyzna (...), krzyżactwa, Hakaty i hitleryzmu. Trzeba tę ziemię wykarczować i wypalić ogniem. Trzeba ją przetrząsnąć od krańca do krańca. Trzeba zniszczyć wszystkie gniazda niemieckiego oporu. Samoloty, artyleria, czołgi. Miażdży III Rzeszę opancerzona pięść Armii Czerwonej. Zwaliła się na Niemcy karząca potęga sprzymierzonej słowiańszczyzny. Na całym (...). Wszędzie domy osłonięte białymi flagami. Oddziały polskie i sowieckie nie liczą już zdobytych miast. Na szosach wiodących do niemieckiej stolicy gęstnieje ciżba ludzka. Ciągną na zachód oddziały piesze, konne i zmotoryzowane. A w kierunku odwrotnym, z zachodu na wschód, coraz większe tłumy jeńców niemieckich. Jakżeż znajomy widok dla tych, co po klęsce roku '39 rozbrojeni opuszczali Warszawę. Tylko że wtedy czaiła się w sercach nieśmiertelna nadzieja, a na cóż liczyć mogą ci, współwinowajcy i ofiary największej w świecie zbrodni? Oprawcy i pospolici głupcy. Hitlerowska armia zdobywców świata. Ostatnia zapora naturalna na drodze do Berlina. Dowódca naczelny, dowódca 1 Armii generał Popławski i dowódca IV dywizji generał Kieniewicz osobiście doglądają przeprawy broni przeciwpancernej. Komunikat naczelnego dowództwa Wojska Polskiego z dnia 22 kwietnia '45 roku: "Na zachód od Odry wojska nasze, posuwając się naprzód, wśród zaciętych bojów zajęły miasta: Bernau, Altlandsberg, Strausberg, Buckow, Müncheberg i toczą walki na przedpolach Berlina". Artyleria radziecka kieruje ogień na Berlin. Armia Czerwona ujmuje miasto w żelazne kleszcze wojsk dwóch marszałków. Berlin otoczony. Od północy przez wojska marszałka Żukowa, w skład których wchodzi 1 Armia Polska generała Popławskiego. Od południa przez wojska marszałka Koniewa. Tu toczy boje 2 Armia Polska pod dowództwem generała Świerczewskiego. Pod osłoną nocy wojska marszałka Żukowa wdarły się do miasta. W nocnym szturmie wzięły udział oddziały 1 Armii generała Popławskiego. A kiedy nastał świt, zatknięty na gruzach sztandar obwieścił mieszkańcom miasta, że Wojsko Polskie zdobyło dworzec kolejowy i dzielnicę Tiergarten. W tym samym czasie wojska marszałka Żukowa natarły na główne siły niemieckiej obrony. Czołgi i artyleria radziecka dokonały dzieła zagłady Berlina. Dnia 2 maja Berlin skapitulował. Nad Berlinem załopotał czerwony sztandar Związku Radzieckiego, a polska flaga narodowa dała się [brak dźwięku]. Nie brakło jeszcze Niemcom amunicji i ludzi do obsługi karabinów maszynowych. Ale Berlin nie sięgnął po gorzki chleb bohaterstwa. Nie stał się ani Stalingradem, ani Warszawą. Skonał śmiercią tchórzów. Ci ludzie widzieli śmierć niejednego miasta w Europie. Ilu z nich polewało benzyną warszawskie kościoły? Teraz patrzą na śmierć własnej stolicy i bankructwo własnego narodu. "Koniec". Naczelny dowódca Wojska Polskiego w otoczeniu generałów i oficerów sztabowych na ulicach niemieckiej stolicy. Tu stał Reichstag, którego mury słyszały, jak w roku '39 Hitler rzucił światu wyzwanie do wojny. Stąd wychodziły na świat rozkazy Führera. Wyroki śmierci na ludzi, miasta, narody, całe państwa. Kolumna Zwycięstwa. Nie zniszczyły jej angielskie bomby lotnicze ani artyleria sowiecka. Berlin skapitulował, a ona trwa. Niemcy padły na kolana, a niemiecka bogini wojny wieńczy laurem skronie nowych zwycięzców. Marszałek Żukow, zdobywca Berlina. A oto kapitulanci. 8 maja delegacja niemiecka z marszałkiem Keitelem na czele podpisała akt bezwzględnej kapitulacji III Rzeszy wobec państw sprzymierzonych. Spiżowa muzyka dzwonów obwieściła Europie, że wojna zakończyła się zwycięstwem słusznej sprawy. Na (...) raz jeszcze zamanifestowało się zaszczytne braterstwo żołnierza polskiego z żołnierzem Armii Radzieckiej. Braterstwo uświęcone wspólnie przelaną krwią i wspólnie odniesionym zwycięstwem. Dzień następny stał się w Polsce, podobnie jak w całym świecie, radosnym świętem zwycięstwa. W Warszawie, w Łodzi, we wszystkich zakątkach wyzwolonego kraju defilowali Polacy pod transparentami, które wieściły światu, że Rzeczpospolita pragnie budować swą przyszłość w duchu pokoju i wolności. Kwiatami i wrzawą serdecznego entuzjazmu witał naród zdobywców Berlina i opokę niepodległości - Armię Polską. Warszawa, nieśmiertelna stolica odrodzonego państwa, uczciła pierwszy dzień pokoju salwą na cześć zwycięstwa, na cześć wolności, na cześć nowego życia, które dźwignie się na ruinach przeszłości.