Narodowa skarbnica

Warszawa lat międzywojennych, ulica Podwale 15. Tu znalazło tymczasową siedzibę Muzeum Narodowe, zanim doczekało się budowy kompleksu gmachów w pobliżu mostu Poniatowskiego. Na rok przed wojną wszystko było gotowe. Muzealne centrum otworzył prezydent Mościcki, dyrektorem został Stanisław Lorentz. Pierwsze wystawy były prawdziwym świętem, nie tylko dla warszawiaków. Wojna jak walc przetoczyła się po skarbach narodowej kultury. Część zbiorów uratował przed hitlerowską grabieżą profesor Lorentz i jego pracownicy, mnóstwo dzieł sztuki jednak zniszczono lub wywieziono. Te, które wróciły, złożyły się na przejmującą ekspozycję „Warszawa oskarża”. Przez następne lata muzeum rozkwitało, powstawały filie, wystawy gromadziły tłumy, budynek pęczniał od rozrastających się zbiorów. Ale cóż, nie jest przecież z gumy. Przed wojną gromadził 65 tysięcy dzieł, teraz ma ich dziesięć razy więcej, pochowanych w przepełnionych zawilgoconych magazynach, poutykanych w różne zakamarki. Większości nigdy nigdzie nie udało się wyeksponować. Sam budynek, niemal już pięćdziesięcioletni, też doprasza się odnowienia. Jak dobrze pójdzie, planowany remont przysporzy mu dodatkowej powierzchni. Bardzo jej potrzebuje.