Maszyna

„ - Nie wiem, czy pani wie, że honorarium moje zależy w dużym stopniu od ilości występujących w filmie postaci. Kręcąc swój pierwszy film, a byłem wtedy jeszcze studentem, postanowiłem – może trochę cynicznie – to wykorzystać. Ekran zapełnił się postaciami i tak już zostało. - I rzeczywiście zarobił pan dużo pieniędzy? - Nie bardzo. Bo film ten (»Maszyna«) miał jedno ujęcie, a okazało się, że honorarium zależy także od ilości ujęć… Więc co zarobiłem na ludziach, straciłem na ujęciach”.

Maria Cieszyńska, „Z Danielem Szczechurą o karierze absurdu w filmie i o innych ważnych sprawach”, „Film”, 1965, nr 42, s.10.

„Mnie animacja zainteresowała głównie dlatego, że, z jednej strony, mogłem sam opanować cały proces twórczy, z drugiej, jak się okazało później, ten typ pracy odpowiada mojej mentalności. Nie mam co ukrywać, że inspirującym przykładem były dla mnie filmy Borowczyka i Lenicy, które swoją techniką wycinanki, pozwalającą pozbyć się całego bagażu animatorów, fazistów, asystentów, zrewolucjonizowały film animowany [...]. Atrakcyjność wycinanki miała też swoje głębsze podłoże. Stało się oczywiste, że klasyczny film animowany w swej warstwie plastycznej nie był w stanie unieść pewnych problemów. Możliwości te kończą się na tym, że kotek goni myszkę. Plastyka jaką reprezentowali Jugosłowianie, działała tylko do pewnego poziomu intelektualnego. Wprowadzenie wycinanki poszerzyło zakres tematyczny filmu”.

Daniel Szczechura, „Prosili mnie, żebym robił filmy”, rozm. Marcin Giżycki, „Kino”, 1990, nr 11-12, s.37.