Elbląg w awangardzie

Minęły czasy, gdy artysta tworzył w wieży z kości słoniowej. Dzisiaj szuka natchnienia w składnicy złomu. Natchnienia, a zarazem materiału. Taki jest bowiem surowiec do stworzenia nowych dzieł plastycznych, zwanych formami przestrzennymi. Również i atelier artysty w niczym nie przypomina pracowni malarskiej. Stała się nim jedna z hal fabrycznych elbląskich zakładów „Zamech”. Profesor Jarnuszkiewicz omawia długo sprawę z majstrem i spawaczami. Robotnicy Zamechu są współtwórcami przyszłego dzieła. Obok wielu wybitnych plastyków polskich w eksperymencie elbląskim biorą udział ich koledzy z zagranicy. Jest jeden Amerykanin, jedynaczka Włoszka, kilku Czechosłowaków. Wszystkiemu patronują władze miejsce, dyrekcja i załoga „Zamechu”. Ale pomocy udzielają i inne przedsiębiorstwa. Do ustawienia form przestrzennych potrzebne są dźwigi budowlane. Niektóre ważą po parę ton. Trzeba pod nie budować fundamenty. Mieszkańcy Elbląga z dużym zainteresowaniem obserwują, co z tego wyniknie. Inicjatorem pierwszej na taką skalę wystawy form przestrzennych w Polsce była Galeria EL ‒ grupa tutejszych plastyków pełnych inicjatywy i odwagi. Te kompozycje w żelazie i stali pozostaną na placach i ulicach miasta. Mają stać się nowym, tymczasem niezwykłym, elementem krajobrazu. Tu jednak kompozycja jest jakby trochę przeładowana. Nie zabraknie dyskusji i gorących sporów. W każdym razie Elbląg zdobył się na imprezę pionierską i konkurować może z słynnym parkiem amsterdamskim. Do śmiałej inicjatywy niechętnie odnoszą się tylko istoty małoduszne.