1 maja 1959

Po raz piętnasty w Polsce Ludowej pierwszomajowe święto. Tego dnia odbywała się zbiórka na budowę tysiąca szkół i przed trybuną honorową zajęli pozycję co sprytniejsi kwestarze. Nie przepuścili nikomu z członków rządu... a nawet naszym gościom z Indonezji. 1 Maja - święto wiosny i radości, międzynarodowe święto ludzi pracy. Na ten dzień warszawiacy nie pożałowali kwiatów. Dla polskich mężów stanu, dla prezydenta Sukarno. Od czasu do czasu sprawy niezałatwione. Najwięcej było w pochodzie młodzieży. Dla nich, wychowanych w Polsce Ludowej, to już nie tylko historyczne, rewolucyjne tradycje. To przede wszystkim święto młodości, święto dnia dzisiejszego i jutra, które nadchodzi. Kwiatów nie brakło dla nikogo, ale najwięcej otrzymał ich Władysław Gomułka. Jak osobistego znajomego traktowali go uczestnicy pochodu. Wraz z nami obchodzili święto pierwszomajowe cudzoziemcy, którzy studiują na polskich uczelniach. Myślami są na pewno w stolicach swych odległych krajów, wśród rodaków. Kilka tak różnych od siebie pokoleń we wspólnym pochodzie. Tyle ładnych, modnie ubranych dziewcząt, tyle prostoty i swobody. Przez trzy godziny ponad 200 tysięcy uczestników manifestacji. I bez przerwy kwiaty, listy, pozdrowienia. Ze wszystkich dzielnic, ze wszystkich fabryk i przedsiębiorstw. To już siedemdziesiąte z kolei święto pracy. Przez te 70 lat zmienił się świat, zmieniła się Polska. Ale pozostał nastrój, nierozłącznie związany z każdym 1 Maja. Nastrój solidarności łączącej ludzi pracy na całym świecie. Będzie piękna pamiątka z Warszawy. Pochód zbliża się ku końcowi. Zamykają go sportowcy, zawsze tak żywo oklaskiwani przez publiczność. Jedna myśl łączyła nas w tym dniu: chcemy, aby każde następne święto pierwszomajowe było równie spokojne i pogodne.